ZATERDAG 5 SEPTEMBER
Beginnen vandaag alweer aan de vierde week, wat gaat dat toch snel! Gisteravond werd de lucht erg dreigend, in de verte leek het wel of de lucht in brand stond. Uiteraard kwam daar weer regen uit, gelukkig lagen we al in bed. Ook vanochtend komt uit dezelfde hoek een donkere lucht onze kant op, deze keer vallen er maar een paar spetters. We rijden eerst naar Ortigueira en willen vanaf daar het rondje via Cariña en San Andrés de Teixido naar Cedeira, de AC-862/CP-6121, volgens onze reisgids een mooie niet ongevaarlijke route dicht langs de kust.
We zoeken de camperplaats in Cariña op, er staan geen reacties en op de NKC App en ook geen foto’s, we zijn benieuwd wat we aan zullen treffen. Verscholen in een bedrijventerreintje is een speciale plek voor campers gemaakt, een kleine parkeerplaats, weliswaar een prima overnachtingsplek maar geen plek voor ons om te blijven staan, wel vinden we ook hier weer een gratis serviceplek met alles erop en eraan, dat kunnen de Spanjaarden als geen ander. Wij rijden even door naar de haven waar we een mooie plek vinden voor een koffiestop.
Weer verder is onze navigatie weer eens de weg kwijt en wil ons weer een steil smal straatje insturen. Dat doen we natuurlijk niet en komen uiteindelijk terecht op de weg die dwars door de bergen gaat. We komen niet ver, de weg is zeer slecht, ze hebben de bovenste laag van het asfalt verwijderd en het is één en al gaten, je krijgt het gevoel dat de camper uit elkaar rammelt, dit willen we niet en gaan terug!! We wilden het pelgrims kerkje in San Andrés de Teixido gaan bekijken, tip van onze campervrienden Siem en Franka, helaas we komen er niet!
Via Cedeiro rijden we richting Valdoviño en vinden het de hoogste tijd om op zoek te gaan naar een mooi plekje ergens aan of in de buurt van een strandje. De eerste afslag naar een Praya is wel erg steil, die slaan we dus maar over er zullen er vast nog wel meer komen. Even verderop zien we aan de overkant van een baai overal boven uitstekend campers staan, we gaan kijken of we ze kunnen vinden. We nemen de afslag Marnella de Riba en komen uit op een speciale parkeerplaats voor campers met een prachtig uitzicht over de baai, een plekje naar ons hart!
Na de lunch is er geen wolkje meer aan de lucht en zitten we achter de parasol uit de wind lekker in de zon, zalig!
Aan de andere van de baai is het gezellig druk op het strand, er zijn heel veel bodysurfers op het water en er zitten heel veel mensen te kijken en in de loop van de middag komen er steeds meer mensen bij. Er worden wedstrijden gehouden en zo te horen is het internationaal want de omroeper geeft zowel in het Spaans als in het Engels aanwijzingen en maakt na elke ronde in twee talen de uitslagen bekend.
ZONDAG 6 SEPTEMBER
Na ons zondagse ontbijtje, deze keer met twee zacht gekookte eitjes, gaan we weer verder. We blijven weer zoveel mogelijk de kustlijn volgen, die uitzichten vervelen nooit. Via Valdovino en Ferrol rijden we richting La Coruña. Het is een echte ‘zon’dag, geen wolkje aan de lucht en de temperatuur loopt op naar 26 graden. Onze ‘miep’ weet de weg wel weer uit te zoeken, een smalle weg leidt ons door kleine dorpjes waar de huizen in allerlei kleuren geverfd zijn; rood, rose, oranje, mint groen, geel, blauw, etc., soms heel mooi, maar soms ook foei lelijk!
La Coruña halen we vandaag niet, 25 km ervoor stranden we in Bergondo, weer een mooie plek aan een baai met een strandje. Niet lang na ons komen de eerste Spanjaarden, de wat jongere mensen met kleine kinderen gaan naar het strandje en de wat oudere Spanjaarden blijven op het gras staan en zetten complete partytenten op. In de partytent voor ons staat zelfs een TV’tje, kunnen ze straks voetballen kijken, een handdoek met van F.C. Barcelona siert de tent! Wij genieten van de gezelligheid om ons heen en van een zonovergoten dag! Morgen weer??
MAANDAG 7 SEPTEMBER
De dag begint waar het gisteren eindigde, zonovergoten en we gaan op weg naar La Coruña , doen boodschappen bij de Lidl in Iñas en verzorgen de camper in Oleiros, weer z’n geweldige Spaans serviceplek waar je alles gratis kunt legen en vullen, we vragen ons echt af waarom ze in Nederland altijd zo moeilijk doen? En nu dan door naar La Coruña dat al in de oudheid van strategische waarde was. Het paddenstoelachtige schiereiland moet al van oudsher bewoond zijn geweest, toen zal het er heel anders hebben uitgezien!
Feit is in ieder geval dat de Romeinen hier al in de tweede eeuw na chr. een vuurbaak plaatsten, het oudste vuurbaken voor de scheepvaart ter wereld en de voorloper van de huidige vuurtoren de ‘Torre de Hércules’. Deze vuurtoren is de oudste nog in werking zijnde vuurtoren ter wereld en staat op de Werelderfgoed lijst van de UNESCO! Via het park rondom de toren wandelen we naar boven en bekijken de ‘Torre’.
We hebben de camper op de parkeerplaats bij het ‘Aquarium Finisterrae’ staan en besluiten ook daar nog te gaan kijken. We komen net op tijd om te zien hoe buiten de zeehonden worden gevoerd en gemeten en genieten binnen van het grote aquarium waar allerlei soorten vissen in zwemmen en ook zien we hoe deze vissen door een duiker worden gevoerd met grote stukken vis die ze bijna heel doorslikken. Ze hebben niet alleen vissen die in de Atlantische Oceaan zwemmen maar ook een flink aantal mooi gekleurde tropische vissen.
Terug bij de camper gaan we eerst maar eens lunchen, het is half twee en we hebben wel trek in een broodje, we zetten de stoelen buiten en gaan er even lekker voor zitten, voor ons de oceaan en rechts van ons de ‘Torre de Hércules’. Na de lunch gaan we op zoek naar de camperplaats in San Pedro de Visma aan de zuidkant van La Coruña, we kiezen voor de mooie kustweg en 500 meter voor we op de camperplaats aankomen zien we direct aan de kust een prachtige plek, hier blijven we, de stoelen gaan naar buiten en we kunnen weer genieten.
Voor het eerst deze reis de zon in de zee zien zakken op een bijzondere plek, zelfs de politie komt even kijken! Het is af en toe even wachten voor je weer aan de beurt bent, er zijn meer fotografen die een mooi plaatje willen schieten!
DINSDAG 8 SEPTEMBER
Ook vandaag worden we weer wakker onder een strak blauwe lucht. Op internet gezien dat het aan het eind van de week weer slechter gaat worden en voordat het zover is willen we, nadat we de Rias Atlas gerond hebben, nog naar Santiago de Compostella. Hoe we dat in gaan passen bekijken we nog wel.
Eerst maar weer eens zorgen dat we ons dagelijks brood binnen krijgen en de gasfles met LPG is gevuld en dan weer zoveel mogelijk langs de schitterende kust met z’n mooie baaien verder rijden.
Onderweg zien we op een voetstuk aparte hoge kleine smalle huisjes, het lijken kleine kapelletjes want elk huisje heeft zijn eigen kruisje!
We komen weer eens niet ver vandaag en stranden na zo’n 25 kilometer aan het strand in Caión. Hebben daar weer een prachtige plek en gaan toch weer van het mooie weer genieten, je weet maar nooit hoe lang dat nog kan. Niet lang na ons komt er nog een Nederlandse camper de parkeerplaats oprijden, de derde Nederlander die we, sinds we vertrokken, tegenkomen.
Het is erg onrustig in de omgeving. Het schijnt een feestdag van een heilige te zijn, welke weten we niet. Heel veel mensen lopen naar de kerk bovenop de berg en regelmatig wordt er knal vuurwerk afgestoken, de eerste knal is zo hard dat we er behoorlijk van schrikken, de tientallen knallen die later volgen zijn gelukkig iets minder heftig. De Nederlanders vertrekken in de loop van de middag, zij hebben geen zin in een Gallicisch feest dat meestal doorgaat tot midden in de nacht, die hebben ze al te vaak meegemaakt! Wij wachten het af!
Aan het eind van de middag is de zon achter een sluier verdwenen maar nog steeds komen er mensen naar het strand, ze hebben vast allemaal een vrije dag vandaag ter ere van de heilige ????????
’s Avonds pakken we nog even een terrasje aan het strand en worden getrakteerd op een dolfijnenshow, helaas ligt de camera nog in de camper en als Simon de camera opgehaald heeft zijn de dolfijnen weer verdwenen, een wijze les, ga nooit zonder camera op pad!! Van het feestgedruis hebben we weinig gemerkt, tien knallen rond een uurtje of elf, dat was alles!
WOENSDAG 9 SEPTEMBER
We halen het bezoek aan Santiago de Compostela een paar dagen naar voren, eigenlijk waren we nog niet zover maar de flexibiliteit van het camperen maakt dit soort wijzigingen altijd mogelijk. Zoals ik al schreef wordt het eind van de week weer wat slechter weer en om dan rond te lopen in Santiago lijkt ons niet zo’n succes. We verlaten even de Rias Atlas en komen daar later wel weer terug want dit prachtige gebied willen we beslist niet overslaan. Op de foto de camperplaats waar we vannacht stonden, gezien vanaf de Mirador.
Ook vandaag komen we weer diverse wandelaars tegen die richting de kerk op de berg gaan, een tweede pelgrimsdag? we zullen het niet weten want wij zijn inmiddels op weg naar Santiago de Compostela.
De meteorologen zijn niet te vertrouwen, hadden ze vandaag een redelijke dag voorspeld, nu zeggen ze 80% kans op regen!! We zien het wel als we in Santiago zijn of we vandaag of morgen de stad in gaan.
We zijn nog maar halverwege als het ineens grauw en grijs wordt en begint te miezeren, we zitten dan op ruim 400 meter hoogte en duidelijk in de wolken! Tegen de middag zijn we op de camperplaats in Milladoiro, zo’n zes kilometer ten zuidwesten van het centrum van Santiago, daar is het ook nat en zolang het nat is blijven we lekker in de camper. Een gemêleerd gezelschap op de camperplaats, Duitsers, Fransen, Portugezen, Spanjaarden en drie Nederlanders!
DONDERDAG 10 SEPTEMBER
Het is vanochtend beter dan gisteren, het is bewolkt en droog en nu maar hopen dat dat vandaag zo blijft. We gaan met de bus (die vertrekt elke 10 min. over het hele uur vanaf de P) naar Santiago met als hoofddoel de ‘Catedral de Santiago’ en de bedevaartgangers niet te vergeten. De basis voor de kathedraal, gebouwd naast het graf van de apostel Jacobus, werd al in 818 gelegd en daarna diverse keren verbouwd tot wat het nu is. Vanaf 997, toen de stad werd geplunderd en in opdracht van de Heilige Stoel werd herbouwd, begon de onophoudelijke stroom pelgrims.
Uit ANWB Goud. Wanneer u echt als pelgrim bent gekomen, wacht u ook hier de traditionele desillusie, de anticlimax aan het eind van alle pelgrimstochten want ook hier heeft net als in Rome, Lourdes en Jeruzalem de commercie toegeslagen, al is het hier wel iets minder. Wie zijn moede hoofd te ruste wil leggen in het oude gasthuis naast de kathedraal, moet zeer diep in de buidel tasten; waar eens de berooide pelgrim naast de meer gefortuneerde sliep, is nu één van de meest pretentieuze hotels van Europa gevestigd!
Een stadswandeling door Santiago hoeft niet lang te duren lezen we, loop eenmaal rond de kathedraal en je hebt vrijwel alles wat de moeite waard is gezien. Het aantal monumenten, natuurlijk in hoofdzaak gebouwd voor religieuze doeleinden en overwegend in Renaissance stijl. Het centrum rondom de kathedraal noemt men het ‘Casco Histórico’ en heeft, niet verwonderlijk, een plaats gekregen op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Tien minuten lopen en je bent in de oude binnenstad, hoe dichter we erbij komen hoe drukker het wordt.
We bekijken de kathedraal en zijn verrast dat het er zo druk is, bijna alle stoelen zijn bezet, niet alleen in de hoofdkerk maar ook in de kapelletjes links en rechts en niet te vergeten bij de biechtstoelen, ook daar zijn de meeste van bezet!
Natuurlijk lopen we het rondje rond de kerk en als we bij de hoofdingang komen ziet dat er niet zo heel fraai uit, de voorgevel inclusief de torens staan in de steigers, dat hebben wij weer!
Mooi om te zien hoe sommige pelgrims op echt de laatste lootjes de kathedraal bereiken en uitgeput maar voldaan neerzakken. Na ons rondje, gaan we weer op zoek naar de bushalte, we hebben een half uur om 1 km te lopen, dat moet toch genoeg zijn. Toch valt het nog niet mee, we dachten het te weten, maar nee hoor, we lopen hartstikke verkeerd! We vragen een politieagent en die stuurt ons gelukkig weer de goeie kant op. Het laatste stukje wordt hard lopen want de bus wil al vertrekken, gelukkig ziet de chauffeur ons aankomen en wacht nog even!
Na de lunch, de zon is er weer regelmatig bij, gaan we weer op pad en rijden naar Muxia dat aan de zo genoemde ‘Costa da Morte’, of te wel ‘Kust van de Dood’ ligt, deze naam herinnert aan de vele scheeps-rampen die hier plaatsvonden en die het gevolg waren van stormen en dichte mist. Het in 2002 vergaan van de tanker ‘Prestige’ was de druppel die de emmer vol ellende deed overlopen. De bevolking richtte haar woede op de regering die veel te lang wachtte met het nemen van maatregelen om de milieuramp te bestrijden.
Onderweg gooien we de tank nog weer eens vol diesel, de pompbediende spreekt zelfs een beetje Engels, dat kun je van de meeste Spanjaarden niet zeggen, en hij begint een praatje, wil graag weten waar we Spanje binnengekomen zijn, hoe we gereden zijn en waar we naar toe gaan, Hij verteld ons ook dat het water in de Atlantische Oceaan erg koud is, de Cantabrische Zee is iets warmer en in de Middellandse is het water lekker warm en dat wisten we natuurlijk al lang!
In Muxía aangekomen gaan we op zoek naar een overnachtings-plek. In het dorp zelf is nergens plaats, de hele stad staat vol tenten, er is een braderie geweest en er is kermis, een plekje in de buurt van de haven kunnen we wel vergeten. We genieten wel even van een prachtig stukje kust waar de golven meters hoog opspatten als ze de rotsen bereiken. Nog even verder rond gereden en dan zien we een plekje dicht bij het strand, het is inmiddels zonovergoten, de stoelen kunnen weer naar buiten!
Naast mijn stoel zoekt een slak zijn weg tussen de plantjes!
VRIJDAG 11 SEPTEMBER
Weer verder onder een blauwe lucht waar hier en daar een hele dunne sluier voorzit rijden we naar Cabo Fisterra, komen eerst weer op een hele smalle weg en maken rechtsomkeert, gelukkig vinden we snel daarna de juiste route. In één van de dorpjes waar we doorkomen zien we het bordje Panaderia, gevestigd in het café, annex supermarktje, annex bakker en kopen een ‘Pan’, zoals brood in Spanje heet. In Fisterra is de weg naar de Cabo snel gevonden en zo’n 200 meter voor de vuurtoren is rechts een plek waar je met de camper mag staan.
Cabo Fisterra is de meest westelijke punt van het Spaanse vasteland en het eindpunt van de Camino de Santiago. Veel pelgrims komen hier, na de tocht naar Santiago te hebben volbracht, om hun wandelstok in zee te gooien of om hun kleding of schoenen die ze tijdens de tocht hebben gedragen te verbranden. De naam Fisterra wijst erop dat dit punt in de oudheid als het absolute einde van de wereld gold.
Natuurlijk lopen we naar de vuurtoren en daarachter op de rotsen zijn diverse plekken waar kleding of schoenen kunnen worden verband, bijzonder om te zien hoe enkele pelgrims in dit geval hun kleding verbranden en dat op de foto vastleggen voor de thuisblijvers. Op één van de rotsen staat als symbool een koperen wandelschoen!
In de loop van de middag is het weer afgelopen met het mooie weer en klettert de regen op het dak van de camper.
Van Porto de Espasante naar Finisterra 388 kilometer
